متغیر ها در زبان گو

طبیعتا ما توی برنامه هامون اطلاعاتی داریم که باید یجا ذخیره کنیم تا بتونیم باهاشون کار انجام بدیم، خب اون جایی که نیاز داریم رو از حافظه میتونیم بگیریم. متغیر اسم همچین جاییه که ما میتونیم توش اطلاعات ذخیره کنیم. حالا چرا اسمش متغیره؟ چون محتوای توش قابل تغییره، برای مثال ما عدد 2 رو داخل متغیر ذخیره میکنیم و خیلی راحت میتونیم مقدار 2 رو به یه مقدار دیگه تغییر بدیم مثلا 10.

تعریف کردن متغیر ها در زبان گو

متغیر ها در زبان گو به شکل زیر تعریف میشن:

[نوع متغیر]  [نام متغیر]  var

یعنی ابتدا کلمه کلیدی var رو می‌نویسیم، و بعد یه اسم دلخواه برای متغیر تعیین میکنیم و در نهایت نوع متغیری که میخوایم رو مشخص می‌کنیم، چون هر نوع داده ای متغیر مخصوص خودش رو نیاز داره، مثلا اگه ما بخوایم عدد ذخیره کنیم، از نوع داده ای int استفاده میکنیم یا برای اطلاعاتی که به صورت متن هستن از نوع داده ای String استفاده میکنیم که در ادامه انواع نوع داده ای رو بررسی خواهیم کرد.

پس درصورتی که بخوایم عدد 100 رو در زبان گو توی یه متغیر ذخیره کنیم به این شکل عمل می‌کنیم:

متغیر/var = Variable

عدد صحیح/int = Integer

انواع متغیر ها در زبان گو

int

متغیر Integer به معنای عدد صحیص که از اسمش مشخصه، عدد های صحیح رو میتونه توی خودش ذخیره کنه، یعنی اعداد مثبت، عدد 0 و اعداد منفی رو میتونه بریزه تو خودش.

تعریف متغیر عدد صحیح به صورت زیر هست:

float32

متغیر Float عدد های اعشاری رو میتونه توی خودش ذخیره کنه، اگه یه عدد اعشاری مثل عدد پی رو بخوایم ذخیره کنیم باید به شکل زیر عمل کنیم:

string

متغیر ُString میتونه برامون اطلاعات متنی رو ذخیره کنه! مثلا من بخوام اسم سایت رو توی یه متغیر بریزم باید به این صورت عمل کنم:

bool

این متغیر از نوع صحیح و غلطه، یعنی مقدار داخلش یا صحیصه، یا صحیح نیست! یا مقدار صفر هست، یا صفر نیست که ما مقدار False رو برای حالت منفی بکار میبریم و مقدار True رو برای حالت مثبت، یعنی اگه بخوایم به سوال “آیا زمین تخت است؟” پاسخ بدیم باید به شکل زیر عمل کنیم:

علاوه بر این ها ما در زبان گو متغیر های بیشتری هم داریم که برای یادگیری سریع تر و بهتر، در طول روند دوره بهتون آموزش میدیم.

سفارشی سازی انواع داده ای در زبان گو

شاید توی یه پروژه ای یه تایپ متغیر ببینید که براتون نا آشنا باشه، اما بهتره بدونید ما در زبان گو میتونیم تایپ متغیر ها هم شخصی سازی کنیم. مثلا من میخوام بجای int از کلمه adad استفاده کنم و باهاش متغیر های عدد صحیح رو تعریف کنم.

کافیه بگم:

type adad = int

و به این شکل کلمه adad خصوصیاتی که int داره رو به خودش میگیره و میتونیم ازش استفاده کنیم:

عملگرها در زبان گو

زبان گو هم مثل بقیه زبان ها یسری عملگر مثل: عملگرهای حسابی, عملگرهای مقایسه ای, عملگرهای منطقی و عملگرهای بیتی داره که باهاشون آشنا میشیم.

عملگر های حسابی

عملگرای حسابی، خب مشخصه که حساب کتاب میکنن برامون، مثل عملگرهای جمع، تفریق، ضرب، تقسیم و عملگر باقی مانده؛ یعنی ما همه این کار ها رو به کمک عملگر هاشون میتونیم انجام بدیم. مثلا میخوایم دو تا عدد رو باهم جمع کنیم و داخل متغیر age ذخیره کنیم:

age = 10 + 5

پس عملگر ( + ) برای جمع هست، بقیه عملگر های حسابی هم به صورت زیر هستن:

(+)  جمع           (-) تفریق          (*) ضرب         (/)  تقسیم        (%) باقی مانده

عملگر های مقایسه ای

همونطور که از اسمش پیداست ما به کمک این عملگر ها میتونیم مقایسه انجام بدیم، یعنی توی سوال “آیا 1 از 0 کوچک تر است؟” میتونیم بجای کلمه “کوچیک تر” از عملگرهای مقایسه ای استفاده کنیم که به صورت زیر هستن:

در نهایت جمله “1 کوچک تر از 0” توی کدنویسی به صورت “0 > 1” تعریف میشه.

عملگر های منطقی

توی کدنویسی هرجا خواستیم به زبون برنامه نویسی با کامپیوتر با مفهوم “یا” صحبت کنیم از عملگر || استفاده میکنیم.

مثلا بخوایم بگیم یا a یا b میگیم: a || b

هروقت هم خواستیم با مفهوم “و” صحبت کنیم از && استفاده میکنیم. 

مثلا اگه بخوایم بگیم a و b میگیم: a && b

و اگه خواستیم جوابی رو منفی کنیم و توی جمله مون از Not استفاده کنیم میتونیم از علامت تعجب ( ! ) استفاده کنیم. این علامت پشت هر مقدار bool بیاد جوابش برعکس میشه.

یعنی اگه ما یه متغیر bool به اسم alive داشته باشیم که مقدار true رو داخل خودش داشته باشه، اگه به صورت زیر صداش بزنیم مقدارش همچنان true تحویل ما داده میشه:

alive

اما اگه به صورت زیر صدا بزنیم، علامت NOT(!) که پشتش گذاشتیم باعث میشه مقدارش برعکس تحویل ما داده بشه و ما false رو دریافت کنیم:

alive!

عملگرهای بیشتری هم هستن که در آینده بهشون میپردازیم.